> AReTi's B.log: Οκτωβρίου 2012

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

 Αγαπημένοι μου blogοφίλοι γράφω για να κάνω μια διευκρίνηση κι ελπιζω να εκανα και τη διορθωση. Η φιλη Maria kladi μου εγραψε στον προσωπικο μου λογαριασμο mail οτι δεν μπορεσε να μου στειλει μηνυμα στο blog επειδη ζηταει λεκτικη επαληθευση. Την ευχαριστω που μ' ενημερωσε γιατι δεν ειχα ιδεα. Το εψαξα και ειδα οτι ειναι αρκετα ενοχλητικη και κουραστικη ρυθμιση γι αυτους που θελουν ν' αφησουν ενα σχολιο.Λυπαμαι αν ,εν αγνοια μου , υπέβαλλα και άλλους φίλους bloger σε τετοια ταλαιπωρια. Διορθωσα κάποιες ρυθμισεις στα σχολια κι ελπιζω οτι ειχε αποτελεσμα. Στειλτε μου ενα σχολιο για να το επιβεβαιωσουμε. Κι ελεγα κι εγω κανεις δε με καταδεχεται να  αφησει ενα σχολιο. Καληνυχτα σε ολους!!
Διαβάστε Περισσότερα

ΚΗΦΗΝΕΙΟΝ "Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ"

             Μια βασική θεώρηση  που έχω για τη ζωή και τους ανθρώπους είναι ότι :"Η αξία του κάθε ανθρώπου κρίνεται απ' αυτά που ξέρει να κάνει κι' όχι απ' αυτά που έχει" και την επαλήθευση  αυτού του θεωρήματος την ζούμε δυστυχώς τώρα με τον χειροτερο τρόπο. Τις δύο τουλάχιστον τελευταίες δεκαετίες για τους νεοέλληνες αξία είχε τί αυτοκίνητο, σπίτι ή εξοχικό είχαν άσχετα απ'το πως τ' απόκτησαν ή αν μπορούσαν να το πληρώσουν. Σημασία είχε τα παιδιά τους να παίρνουν 20 στο σχολείο άσχετα αν δεν ήξεραν την προπαιδεια ή να κλiνουν σωστά ένα ρήμα. Σημασία είχε να περάσουν σε μια σχολή περιοπής άσχετα αν τα χρηματοδοτούν  μέχρι....να βρουν μια δουλειά ξεκούραστη. Όσο λιγότερο δουλεύεις κι'όσο πιο πολλά βγάζεις τόσο πιο μάγκας είσαι. Και τώρα που αυτοί το μόνο που έχουν είναι ντουβάρια κι' επομένως χαράτσια και ενδεχομένως και χρέη (για ν' αποκτηθούν τα ντουβάρια) ενώ απ΄την άλλη δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα, νοιώθουν απόγνωση ,πανικό χάνουν την αξιοπρέπειά τους και τότε αρχίζουν τα δράματα.
Όταν γύρισα το μεσημέρι απ' το σχολείο είδα στο blog μια αναρτηση της blogοφίλης μου, Marias kladi  που θαυμάζω πολύ τη δουλειά της στο decoupageaddict.blogspot.com
Το άρθρο είναι του φιλολόγου, ιστορικού και συγγραφέα κου Σαράντου Καργάκου με του οποίου τα κείμενα προβληματιστήκαμε, διαμορφώσαμε άποψη για πολλά πράγματα, μορφωθήκαμε και σπουδάσαμε. Ο λόγος του αιχμηρός, στηλιτευτικός αλλά αποτελεσματικός χωρίς στρογγυλέματα και ωραιοποιήσεις. Το κοινοποιώ λοιπόν σε όλους σας γιατί λέει μεγάλες αλήθειες.



ΚΗΦΗΝΕΙΟΝ "Η ωραία Ελλάς"



(κηφηνείον - εκ του κηφήνα - αρσενική μέλισσα)

 Του Σαράντου Καργάκου [ιστορικός - συγγραφέας]


Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά.Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.



Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers».

Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά.Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.




Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.




Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής - βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.


Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά.



 Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου - και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα - απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας - πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές - που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;




Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.




Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία - θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).




Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!




Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί - ακόμη στο Δημοτικό - μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».




Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...




Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της - δικαιώματα στην τεμπελιά - και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.


Πηγή: Ιστολόγιο ΤΟ ΗΘΟΣ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ, ανάρτηση ΚΗΦΗΝΕΙΟΝ "Η ωραία Ελλάς"
Γκράφιτις από τους δρόμους του Βόλου



Διαβάστε Περισσότερα

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Τυρκουάζ βραχιόλι

Δεν είναι υπέροχο αυτό το χρώμα? Εγώ το λατρεύω! Μάλλον επειδή λατρεύω τη θάλασσα. Φέτος το καλοκαίρι το τυρκουάζ σ' όλες του τις αποχρώσεις το είδα και το ένοιωσα στη θάλασσα των Εγκρεμνών στην Λευκάδα. Ένα φυσικό έργο τέχνης.
Το καλοκαιρινό βραχιόλι  που μεταφέρει ο γλάρος εύκολα σε "ταξιδεύει" σ'ένα τέτοιο ονειρεμένο μέρος. Οι χάντρες φίλντιζι έχουν όλες τις φωτοσκιάσεις του τυρκουάζ. Τα μαργαριταράκια στο ίδιο χρώμα προσθέτουν βελούδινη όψη και  η φεγγαρόπετρα  θυμίζει αφρό απ' το κύμα που σκάει.






Κι'όλη αυτή η σύνθεση στέκεται σε σύρμα αλπακά και είναι πολύ εντυπωσιακό και κομψό!
Σε διάφορα χρώματα μάλιστα το πουλούσε ένας νεαρός άντρας στα Σύβοτα  Θεσπρωτίας.
Παρεπιπτόντως , πανέμορφο μέρος.
Σας ξεμυάλισα λίγο?
Εγώ πάντως για λίγο ταξίδεψα!
















Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".
Διαβάστε Περισσότερα

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

καλοκαιριού συνέχεια

Μιας και μ' έπιασε η νοσταλγία για το καλοκαίρι, σκέφτηκα να σας δείξω και μερικά κοσμήματα καλοκαιρινά, που όσο τα φορέσαμε, τα φορέσαμε αποχαιρετώντας έτσι οριστικά το καλοκαίρι!



Βραχιόλι πλεχτό με σύρμα χοντρό και σταθερό σε χρώμα τυρκουάζ που δεν αλλοιώνεται με το χρόνο.
Το στολίζει ένας όμορφος αστερίας, από αλπακά ο οποίος έχει υποστεί επεξεργασία.
Στο κέντρο του κρυσταλλάκια πάνω σε χρυσό σύρμα, δίνουν λάμψη.
Κουμπώνει με μια μεγάλη στρόγγυλη χάντρα  τυρκουάζ.






Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".
Διαβάστε Περισσότερα

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

καλοκαιρινά σουβενίρ

"Ξεφυλλίζοντας" το αρχείο των φωτογραφιών κόλλησα σ΄αυτές τις φωτογραφίες για ευνόητους λόγους.


Μπροστά στο βουνό των φθινοπωρινών υποχρεώσεων (οργάνωση του υλικού και προγραμματισμός για το σχολείο, καθαριότητα και προετοιμασία του σπιτιού για τον χειμώνα μέσα στην καθημερινότητα της δουλειάς, του νοικοκυριού και των παιδιών) οι μέρες των διακοπών, που ασχολιόμουνα μ' αυτά τα βότσαλα φαντάζουν παράδεισος.









Να περάσετε ένα ξεκούραστο και ξένοιαστο Σαββατοκύριακο!!

Διαβάστε Περισσότερα

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Ολοκληρώθηκε το σετ


Μ' αυτή την χαρτοπετσετοθήκη έκανα την πρώτη μου απόπειρα με decoupage σε γυαλί δηλ. με την αντίστροφη διαδικασία.

   

                                       


Η  πιατέλα με το φθινοπωρινό θέμα, που σας έδειξα στην προηγούμενη ανάρτηση, και πήρε τη θέση της στο τραπέζι της κουζίνας  ήθελε ένα ¨ταίρι", έτσι κι' εγώ αποφάσισα να την σετάρω. Μια χαρτοπετσετοθήκη, που ήταν τελείως διάφανη ήταν ότι έπρεπε για πειραματισμούς μια και με decoupage απ' την ανάποδη δεν είχα ξανασχοληθεί. Λαθάκια έγιναν, τις ατέλειες εγώ τις βλέπω, όλοι οι άλλο όμως  μου λένε ότι είναι πολύ ωραία γι' αυτό κι' εγώ αποφάσισα να την δείξω και  σ' εσάς.




Εσείς τι λέτε? 
Δείτε και το σετάκι ολοκληρωμένο. 






Διαβάστε Περισσότερα